Parabiathlon
Zawody przeprowadzane są zgodnie z przepisami Międzynarodowego Związku Biathlonowego (IBU) zmodyfikowanymi przez Międzynarodowy Paralimpijski Komitet Narciarstwa Nordyckiego (IPNSC – International Paralympic Nordic Skiing Committee). Biathlon łączy bieganie na nartach i strzelectwo. Polega na biegu na określonym dystansie (7.5 km, 12.5 km, Pursuit), w czasie którego zawodnicy 2 lub 4 razy zajmują stanowiska na strzelnicy przyjmując pozycję leżącą i oddają za każdym razem po 5 strzałów. Za niecelny strzał muszą pokonać dodatkową rundę karną lub doliczana jest minuta karna w zależności od konkurencji. Broń pneumatyczna zainstalowana jest na stanowisku strzelniczym. W kategorii osób niewidomych i niedowidzących zawodnicy wykorzystują specjalny elektro-akustyczny system strzelniczy, który polega na bezprzewodowym połączeniu broni z celem i słuchawkami, które znajdują się na głowie zawodnika. Im bardziej zawodnik nakierowuje lufę na cel, tym mocniejszy sygnał emitowany jest przez słuchawki. W biathlonie obowiązuje ta sama klasyfikacja i podział na grupy startowe oraz przeliczniki procentowe jak w narciarstwie biegowym.
Paracurling
Curling jest dyscypliną sportu wywodząca się z XVI – wiecznej szkockiej tradycji, która w ostatnich latach rozwija się bardzo dynamicznie. Od 1998 roku jest w programie Igrzysk Olimpijskich, a od 2006 także w programie Igrzysk Paralimpijskich. Jest grą zespołową rozgrywana na lodzie między dwiema drużynami liczącymi po czterech zawodników w oparciu o przepisy Światowej Federacji Curlingu. W dużym uproszczeniu polega ona na wypychaniu ważących 19,96 kg granitowych kamieni po torze lodowym o długości ok. 45 m tak, by zatrzymały się najbliżej środka tarczy o średnicy 183 cm, złożonej z czterech okręgów. Wygrywa drużyna, której więcej kamieni umieści bliżej środka tarczy. W curlingu na wózkach nie stosuje się charakterystycznego szczotkowania. Drużyna obowiązkowo jest mieszana, składa się z mężczyzn i kobiet poruszających się na wózkach inwalidzkich (paraplegicy, osoby z porażeniem mózgowym, z amputacjami kończyn dolnych, SM). Zawodnik wypuszcza kamień siedząc na wózku, który stoi na gumowym dywaniku. Celem poprawy precyzji pchania kamienia stosuje się kij – przedłużacz (extender) o regulowanej długości, zakończony specjalnym uchwytem trzymającym rączkę kamienia. Gra jest bardzo atrakcyjna i wymaga zręczności, strategii, finezji i współpracy drużyny. Można w nią grać niezależnie od wieku i poziomu sprawności fizycznej. Wśród osób niepełnosprawnych curling uprawiany jest w 16 krajach, w tym od niedawna w Polsce.
Parahokej
Wywodzi się ze Szwecji, uprawiany od lat 60-tych, od 1994 r. w programie Igrzysk Paralimpijskich. Przeznaczony dla osób z uszkodzeniami kończyn dolnych. Zawodnicy poruszają się na specjalnych siedziskach , do których przytwierdzone są ostrza łyżew. Tępo zakończone kijki służą do napędu i podań krążka. Każda drużyna składa się z 6 zawodników na boisku łącznie z bramkarzem. Gra toczy się na lodowisku do hokeja i składa się z 3 tercji po 15 minut czystej gry. Przepisy są zbliżone do regularnego hokeja na lodzie: są wznowienia, są sytuacje spalone, gdy zawodnicy wjeżdżają w strefę przeciwnika bez krążka, przewinienia i kary za faule niedozwolone, np. używanie łokci w starciach indywidualnych, przytrzymywanie za koszulkę, podnoszenie kija powyżej głowy, atak przodem siedziska, atak na zawodnika bez krążka. Hokej na sledgach uprawiany jest w kilkunastu krajach i jest najbardziej widowiskową dyscypliną zimową przyciągającą tysiące widzów.
