Rugby na wózkach
Rugby na wózkach powstało w Kanadzie w roku 1970. Podczas Igrzysk Paralimpijskich w Atlancie w roku 1996 zostało zaprezentowane jako dyscyplina pokazowa. Natomiast od Igrzysk w Sydnej rugby stało się oficjalnie dyscypliną paralimpijską. Jest bardzo widowiskowym przykładem współpracy drużynowej. W tej dyscyplinie spotykamy zawodników m.in. z czterokończynowym uszkodzeniem rdzenia kręgowego, z trójkończynową amputacją. Zawodnicy poruszają się na wózkach po boisku o rozmiarach boiska do koszykówki. Celem gry jest przekroczenie z piłką linii końcowej czyli zdobycie punktu. Utrudnienie stanowi ograniczenie czasowe – 10s, oznaczające czas w jakim zawodnik może przetrzymywać piłkę. Wyróżniamy również klasyfikację zawodników ze względu na stopień sprawności. Zawodnik może otrzymać od 0,5 do 3,5 pkt. Niezwykle ważną rolę odgrywają specjalnie wzmocnione wózki wyczynowe. Rugby na wózkach praktykowane jest w ponad 25 krajach na świecie. Rugby na wózkach podlega pod Międzynarodową Federację Rugby na Wózkach (IWRF). Więcej szczegółów na stronie Federacji pod adresem www.iwrf.com
Siatkówka na siedząco
Siatkówka na siedząco została wprowadzona do programu Igrzysk w Arnhem w roku 1980. Charakteryzuje się wysokim poziomem pracy zespołowej oraz wymaga od zawodników rozbudowanych umiejętności technicznych. Obecnie uprawiana jest w ponad 50 krajach na świecie. W siatkówce nie obowiązują podziały na klasy, a jedynym kryterium doboru zawodników jest minimalny poziom niepełnosprawności. Siatka zawieszona jest na wysokości 1,15m w przypadku mężczyzn i 1,05m w przypadku kobiet. Najważniejszym przepisem gry jest zakaz oderwania przez zawodnika pośladków od pola gry podczas meczu. Pozostałe przepisy gry pozostają takie same jak siatkówce osób pełnosprawnych. Dzięki wymaganej pozycji siedzącej, siatkówka w wykonaniu paralimpijczyków jest grą niezwykle szybką i widowiskową. Więcej szczegółowych informacji pod adresem www.worldparavolley.org
Parastrzelectwo
Strzelectwo wymaga od zawodniczek i zawodników dokładności i kontroli. Strzały oddawane są do celu stacjonarnego z pistoletów lub karabinów. Zawody na Igrzyskach Paralimpijskich otwarte są dla wszystkich sportowców niepełnosprawnych fizycznie. Wyróżniamy dwie kategorie pozycji, z których oddawane są strzały stojąca i siedząca na wózkach. Odległość od celu do 10, 25 i 50 m. Strzelectwo wykorzystuje funkcjonalny system klasyfikacji, który umożliwia sportowcom z różnymi różnymi dysfunkacjami na konkurowanie ze sobą indywidualnie lub zespołowo. Początku paralimpijskiego strzelectwa należy się doszukiwać w roku 1976 gdzie po raz pierwszy pojawiło się podczas Igrzysk Paralimpijskich w Toronto. Obecnie strzelectwo jest praktykowane w ponad 70 krajach na świecie.Więcej o strzelectwie: www.paralympic.org/Shooting
