Paranarciarstwo alpejskie
Zawody w narciarstwie zjazdowym rozgrywane są zgodnie z przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS) uzupełnionymi o przepisy Międzynarodowego Paralimpijskiego Komitetu Narciarstwa Alpejskiego (IPASC). W narciarstwie zjazdowym rozgrywane są następujące konkurencje: slalom, slalom gigant, super gigant, zjazd oraz super kombinacja dla kobiet i mężczyzn. W zależności od rodzaju konkurencji trasa przejazdu musi spełniać określone warunki techniczne określone przez przepisy IPASC. W narciarstwie zjazdowym mogą uczestniczyć osoby prawie ze wszystkich grup niepełnosprawności. Osoby niewidome i niedowidzące (klasy B1-B3), jeżdżący z przewodnikiem zachowując przy zjeździe jedynie kontakt słowny. Osoby z amputacjami i innymi schorzeniami narządu ruchu, z urazami i chorobami rdzenia kręgowego oraz centralnego układu nerwowego poruszające się w pozycji stojącej (klasy LW1-9) oraz w pozycji siedzącej (klasy LW10-12) na sprzęcie typu sit-ski (indywidualnie dopasowane do zawodnika siedzisko z nartą zjazdową oraz krótkimi kulonartami do podporu i sterowania). Gdy nie ma wystarczającej liczby zawodników w klasie, stosuje się podczas zawodów klasyfikację łączoną używając „faktorów” do przeliczania czasów zawodników stosownie do posiadanej przez nich klasy.
Paranarciarstwo biegowe
Zawody przeprowadzane są zgodnie z przepisami Międzynarodowej Federacji Narciarskiej (FIS)zmodyfikowanymi przez Międzynarodowy Paralimpijski Komitet Narciarstwa Nordyckiego (IPNSC – International Paralympic Nordic Skiing Committee). Konkurencje – w zależności od klasyfikacji i płci – obejmują bieg techniką klasyczną bądź dowolną (krok łyżwowy) na dystansach począwszy od sprintu 1 km, a na 20 km kończąc. W narciarstwie biegowym mogą uczestniczyć osoby ze wszystkich grup niepełnosprawności.
Ze względu na rodzaj niepełnosprawności i pozycję biegową przyjmowaną przez narciarza można wyodrębnić 3 grupy: osoby poruszające się w pozycji stojącej (klasy LW2-9), osoby niewidome i niedowidzące (klasy B1-B3) biegające z przewodnikiem i osoby poruszające się w pozycji siedzącej (klasy LW10-12) na sledgach (siedzisko z nartami biegowymi). Stosowany podczas zawodów system procentowy jest przeliczeniową formułą czasu, która jest używana do określenia ostatecznego miejsca każdego zawodnika w stosunku do wszystkich innych startujących niepełnosprawnych zawodników. Formuła ta wyznacza procent każdemu zawodnikowi na podstawie indywidualnych klas startowych. Rzeczywisty czas zawodnika mnoży się przez ten procent w celu określenia jego przeliczonego ostatecznego czasu. Każda klasa niepełnosprawności ma inny przelicznik procentowy w różnych technikach, tj. w technice klasycznej i dowolnej.
Parasnowboard
Coraz bardziej popularny od końca XX w. snowboard, musiał doczekać się swojego odpowiednika również w świecie parasportu. Parasnowboard to niezwykle dynamicznie rozwijająca się dyscyplina sportów zimowych, dostępna dla osób z niepełnosprawnościami. Jest także najmłodszą, która dołączyła do kanonu dyscyplin paralimpijskich – swój debiut miała w Soczi w 2014 r. Pomimo tak „młodego wieku”, zdążyła przejść już wiele modyfikacji, aby sprostać oczekiwaniom i wymaganiom sportowców, widzów oraz organizatorów zawodów.
Zawodnicy rywalizują w trzech konkurencjach: banked slalom, snowboard cross i giant slalom. snowboard cross (SBX) – wyścig odbywa się na specjalnie wybudowanym torze o długości 500–1000 m, przewyższeniu 100–200 m i nachyleniu stoku ~25 i szerokości min. 12 m. Czas jednego przejazdu to około 40–70 sek. maksymalnego wysiłku. Trasa osłonięta jest siatką, oznaczona ekofarbą oraz bramkami. Tor składa się z przeszkód takich jak bandy, rollery, skocznie, wu-tangi o rożnej wielkości i nachyleniu, które należy pokonać w jak najszybszym czasie, rywalizując jednocześnie z innym zawodnikiem. Run kwalifikacyjny odbywa się jednak pojedynczo, a czas decyduje o kwalifikacji i miejscu w rundach finałowym. Te z kolei zapewniają miejsca 16 mężczyznom i 8 kobietom, którzy będą ścigali się w parach i eliminowali, aż do ustalenia zwycięzcy.
banked slalom (SBL) – polega na jak najszybszym przebyciu trasy o długości 400–1000 m, przewyższeniu 100–250 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 4 m, pokonując bandy; dobrym miejscem do ustawienia takiego toru jest naturalna dolinka; na torze znajduje się tylko jeden zawodnik, liczyć się będzie najlepszy z jego trzech przejazdów; banked slalom zadebiutuje na Igrzyskach Paralimpijskich w Pjongczang w marcu 2018 r.,
giant slalom (GS) – stosunkowo najmłodsza z kategorii parasnowboardu, polega na jak najbardziej technicznym pokonaniu bramek rozstawionych co 20–27 m na stoku o długości 400–600 m, przewyższeniu 200–400 m, nachyleniu 20–35 proc. i szerokości min. 40 W sezonie 2016/2017 odbyły się pierwsze zawody w Iranie. Na swój debiut paralimpijski będzie musiała poczekać co najmniej do 2022 r.
Kiedy parasnowboard wkraczał na arenę sportów wyczynowych, jedyną konkurencją, w której można było rywalizować, był snowboard cross. W Soczi, w jednej grupie ściągali się amputowani BK z AK (amputacja powyżej z amputacją poniżej kolana), pojedynczy i podwójni, na torze znajdował się tylko jeden zawodnik walczący z własnym czasem, a sam tor był ledwie namiastką toru olimpijskiego. To, co nie uległo zmianie i odróżnia parasnowboard od narciarstwa alpejskiego, to brak przeliczników czasowych, tzw. faktorów, pozwalających na wyrównanie szans zawodników w poszczególnych klasach sportowych.
W tej chwili są to aż trzy konkurencje: Na dzień dzisiejszy dyscyplina oferuje trzy klasy startowe przydzielane po przejściu klasyfikacji medycznej, odbywającej się raz w sezonie, najczęściej przed pierwszymi zawodami pucharu świata: SB-LL 1 – snowboardziści o znacznym upośledzeniu funkcji jednej lub obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdują się, amputanci powyżej kolana, bądź z podwójną amputacją kończyn poniżej kolan, SB-LL 2 – snowboardziści z lżejszym upośledzeniem funkcji kończyny bądź obu kończyn dolnych; w tej grupie znajdziecie,in. naszego zawodnika Wojtka Tarabę – po amputacji podudzia, ale też zawodnika z niedowładem jednostronnym, SB-UL – snowboardziści z upośledzeniem kończyny bądź obu kończyn górnych. Klasyfikacja nie jest doskonała.
Widać jednak, że wraz z nowymi zawodnikami, przybywa również klas i pomysłów. W Soczi startowali jedynie sportowcy z dysfunkcjami kończyn dolnych, a już 4 lata później – w Korei – odbędzie się 10 konkurencji medalowych: SBX: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men; BSL: SB-LL1 Men, SB-LL1 Women, SB-LL2M, SB-LL2W, SB-UL Men.
