Historia ruchu Paralimpijskiego
w Polsce rozpoczęła się w latach 60. XX wieku, kiedy to w Europie zaczęły powstawać pierwsze organizacje skupiające sportowców z niepełnosprawnościami. Polska dołączyła do ruchu paralimpijskiego w 1964 roku, kiedy to reprezentacja Polski wzięła udział w Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Tokio.
W pierwszych latach istnienia ruchu paralimpijskiego w Polsce uczestnicy mieli do pokonania wiele trudności. Brakowało bowiem środków finansowych i infrastruktury sportowej dla osób z niepełnosprawnościami. Mimo to, reprezentanci Polski z niepełnosprawnościami osiągali sukcesy na arenie międzynarodowej.
W 1974 roku powstał Polski Związek Sportu Niepełnosprawnych „Start”,
który zrzeszał osoby z różnymi rodzajami niepełnosprawności, a także organizował zawody sportowe na terenie całego kraju. W 1976 roku Polska zorganizowała swoje pierwsze Mistrzostwa Polski w lekkoatletyce dla osób z niepełnosprawnościami. W kolejnych latach liczba dyscyplin sportowych, w których startowali sportowcy z niepełnosprawnościami, stale rosła.
Pierwsze Letnie Igrzyska Paraolimpijskie w Polsce odbyły się w 1988 roku w Seulu, a w kolejnych latach polscy sportowcy z niepełnosprawnościami zaczęli odnosić coraz większe sukcesy. W 1992 roku na Letnich Igrzyskach Paraolimpijskich w Barcelonie polscy sportowcy zdobyli 9 medali, w tym 3 złote, co dało im 14. miejsce w klasyfikacji medalowej.
W latach 90. XX wieku nastąpił znaczny rozwój ruchu paralimpijskiego w Polsce. Powstały nowe organizacje skupiające osoby z niepełnosprawnościami, a także coraz więcej środków finansowych przeznaczano na wsparcie sportowców z niepełnosprawnościami. Dzięki temu polscy sportowcy z niepełnosprawnościami osiągali coraz większe sukcesy na arenie międzynarodowej.
